رمان «بیابان تاتارها» داستان سرنوشت افسری جوان است که برای خدمت به قلعه‌ای دورافتاده فرستاده و دچار روزمرگی می‌شود. دینو بوتزاتی با نثری باشکوه و شاعرانه، به شکلی هنرمندانه، عطش انسان را برای امیدوار بودن حتی به واهی‌ترین مسائل زندگی بیان می‌کند. والریو زورلینی کارگردان نامدار ایتالیایی، بر اساس این رمان فیلمی ساخته است که بخش‌هایی از آن در ایران و ارگ بم فیلم‌برداری شده است.
خرید کتاب بیابان تاتارها
جستجوی کتاب بیابان تاتارها در گودریدز
معرفی کتاب بیابان تاتارها از نگاه کاربران
اولین بار در سال 1940 ویرایش شده است، آن را با انتظار از شروع جنگ جهانی دوم همراه است، اما این یک گزارش از جنگ نیست، این یک گزارش از زندگی که در انتظار است، و به دلیل آنها انتظار زیادی دارند، آنها باقی می ماند به محل، مرزی دور، قلعه ای است که از همه چیز دفاع می کند، زیرا شاید روزی کسی بیرون از آن بیابان می آید، یا شاید نمی آید و زندگی گذر می کند. آیا تقریبا همیشه اینطور نیست؟
مشاهده لینک اصلی
ما انتظار طولانی تاتارها، همیشه در افق بیابان از منظومه های ما، از چهار ساله ما وجود دارد. زندگی که بدون هدف انجام می شود اگر شما یک بار با دشمن مواجه نیستید. اما دشمن وجود ندارد، فقط در رویاها است که باید آن را اختراع کنید در غیر این صورت ما مرده ایم. دشمن به ما نیاز دارد تا همسایه را نزدیک نگه دارد، توسط ستمدیده ها پریشان شود، مراقب باشید هر کسی که هوای کلمات سخنرانی دولت را بخورد. هیچ چیز بهتر از جنگ برای پیدا کردن دشمنان نیست! نشان دادن armamentarium ما زنگ تازه جلا بالا بردن آواز قوی: â € œArmiamoci و رفتن â € (لورنزو پوگی) جیووانی دروگو افسر جوان ارتش که در دفاع از مرز سرمایه گذاری جاه طلبی های حرفه ای خود را در حال حاضر امن از هر گونه تهدید است! . از بالا باروهای BASTIANI قلعه قدیمی و معروف، او صرف وقت خود را مورد نقد و گستره بیابان، به زندگی یک چیزی روزانه، و در انتظار یک جنگ که وارد خواهد شد، انتظار برای یک دشمن قدیمی وجود ندارد. فقط سی سال بعد کسی به مرز نزدیک خواهد شد، اما فقط پس از آن او مجبور خواهد شد به ترک همانندی اطمینان بخش برای شروع یک بیماری جدی، و سپس به پایان خواهد رسید در حال مرگ به تنهایی در یک اتاق کوچک dalbergo ناشناس. این رمان خوب است از یکنواختی ناشی از کار در آن زمان Buzzati در کوریره دلا سرا، dallangoscia از زندگی روزمره برگزار دنیا آمد. که هر روز همان حرکات، ملاقات با افراد همان همیشه ارسال مقالات، اخبار، هر روز همان خیابان، او را در او رشد ترس است که زندگی خود را تغییر دهید، ترس از رسیدن به پایان مسیر آن بدون رعایت جاه طلبی های خود. من باید بگویم که نویسنده، با این رمان، موفق به خوبی برای انتقال این برداشت برای خواننده، که می تواند کمک کند اما شناسایی با مکانیسم خاصی که مشخص زندگی عمومی روزانه، به جز برای کسانی که، خوشبختانه و یا در غیر این صورت، منجر unesistenza پرماجرا، سخاوتمندانه از ابتکار و موفقیت، و در نتیجه موفق به انجام بالاترین آرزوهای خود. اما بسیاری از ما زندگی می کنند به اصطلاح @ @ عادی، حوادث استثنایی نادر است و گاهی اوقات حتی کسانی که طولانی برای تبدیل شدن به anchessi تکراری و خسته کننده است. به نظر من این رمان همان حس تغییرناپذیری که من احساس که من آن را سالها پیش خوانده، اگر چه در آن زمان من جوانتر بود و به عنوان دروگو جوانان، من فکر کردم او هنوز زمان زیادی بود جلوتر از من برای رسیدن به رویاهای من ترک کرده است. امروز من می دانم که زمان به طور اجتنابناپذیری به سر برد و بسیاری از کسانی که آرزو بودند، افسوس ©، در کشو معروف و امید دیروز در حال حاضر کم رنگ. در نهایت تنها پس زمینه نارضایتی و استعفای مبهم وجود دارد که کاملا راحت هستم .....
مشاهده لینک اصلی
به نظر می رسید واضح است که امیدها از گذشته، توهمات جنگی، انتظارات دشمن شمال، بیشتر از بهانه ای برای معنی زندگی نیست. (ص 83) یک استعاره حرکتی در مورد غرور موجودی، زندگی که از بین می رود، خود را در یک انتظار تحمیل می کند، به معنای آن است که به آرزویش برسد. یک رمان که در آن شخصیت اصلی به نظر می رسد در نقدینگی خود، در آرامش، تقریبا غیر قابل تصور، اما پیشرفت مداوم و بی وقفه است. یک داستان با خجالت، ترس و تلخی، با زیبایی و شعر عظیم روایت شده است. بدون شک خواندن ویژه ای که بدون شک جای من را در قفسه ی مورد علاقه ی من محسوب می کند. یادداشت هنوز به آنچه که من به عنوان یک کار ترجمه عالی در این نسخه به نظر می رسید (Marker، 2014) که موفق به حفظ تمام ظرافت شعر نوشتن بود.
مشاهده لینک اصلی
یک کتاب پریشانی و ضعیف که به من از کافکا (به ویژه قلعه) به خاطر احساس بی عاطفه یادآور شد. به همین ترتیب جیووانی درگو است که در سن 21 سالگی به ارتش می پیوندد و برای انجام وظیفه در یک قلعه دوردست می آید. در اینجا تمام سربازان مرز شمالی را نگه می دارند و آرزوی عزیزشان برای انجام این کار، حمله ای است که به عقب می افتد. هرگز برای Drogo نمی آید قصد دارد 4 ماه باقی بماند، Drogo برای بقیه زندگی اش تقریبا باقی می ماند. این مثل در مورد راه زندگی است قبل از اینکه شما آن را می دانید و به راحتی هدر رفته است. این همچنین یک تظاهرات در مورد زندگی نظامی و ظلم و ستم معمول است. هیچ یک از پاراوان کافکا وجود ندارد، فقط خستگی است. این در اواخر دهه 1930 نوشته شده بود و تظاهرات نظامی به طور خاص مناسب است. من فکر می کنم بسیاری از ما چیزی از خودمان را در جیووانی دوگو به رسمیت می شناسیم؛ و اگر ما انجام دهیم ممکن است بدانیم که آیا زندگی ما مسیر خود را به اشتراک می گذارد.
مشاهده لینک اصلی
جیووانی دروگو به خوبی می تواند همه noi.Premetto می خواهید را به یک ملودرام، اما این یک جزئیات که من نمی توانم پنهان است: پس از خواندن آخرین کلمه این رمان، اشک آمد. من فکر می کنم این اشک ها از آنچه که به من منتقل می شود، غم انگیز است. لئو به شدت خواند و هر کلمه ای چیزی را در من بوجود آورد. آخرین چیزی که من می خواهم انجام است که به پیش پا افتاده، اما Buzzati آشکارا لمس برخی از رشته های درد در قلب من و برای همین است که من آن را parlarne.Al سخت به پایان رسید خواندن احساس کردم که اگر کسی یک سنگر داخل me.Speranza حفر شده بود، توهم ، انتظار این است آنچه که انجامIl @ بیابان تاتارها. و این به نظر من یک رمان است که خدمت می کند.
مشاهده لینک اصلی
کتاب های مرتبط با - کتاب بیابان تاتارها
خرید کتاب بیابان تاتارها
جستجوی کتاب بیابان تاتارها در گودریدز
مشاهده لینک اصلی
ما انتظار طولانی تاتارها، همیشه در افق بیابان از منظومه های ما، از چهار ساله ما وجود دارد. زندگی که بدون هدف انجام می شود اگر شما یک بار با دشمن مواجه نیستید. اما دشمن وجود ندارد، فقط در رویاها است که باید آن را اختراع کنید در غیر این صورت ما مرده ایم. دشمن به ما نیاز دارد تا همسایه را نزدیک نگه دارد، توسط ستمدیده ها پریشان شود، مراقب باشید هر کسی که هوای کلمات سخنرانی دولت را بخورد. هیچ چیز بهتر از جنگ برای پیدا کردن دشمنان نیست! نشان دادن armamentarium ما زنگ تازه جلا بالا بردن آواز قوی: â € œArmiamoci و رفتن â € (لورنزو پوگی) جیووانی دروگو افسر جوان ارتش که در دفاع از مرز سرمایه گذاری جاه طلبی های حرفه ای خود را در حال حاضر امن از هر گونه تهدید است! . از بالا باروهای BASTIANI قلعه قدیمی و معروف، او صرف وقت خود را مورد نقد و گستره بیابان، به زندگی یک چیزی روزانه، و در انتظار یک جنگ که وارد خواهد شد، انتظار برای یک دشمن قدیمی وجود ندارد. فقط سی سال بعد کسی به مرز نزدیک خواهد شد، اما فقط پس از آن او مجبور خواهد شد به ترک همانندی اطمینان بخش برای شروع یک بیماری جدی، و سپس به پایان خواهد رسید در حال مرگ به تنهایی در یک اتاق کوچک dalbergo ناشناس. این رمان خوب است از یکنواختی ناشی از کار در آن زمان Buzzati در کوریره دلا سرا، dallangoscia از زندگی روزمره برگزار دنیا آمد. که هر روز همان حرکات، ملاقات با افراد همان همیشه ارسال مقالات، اخبار، هر روز همان خیابان، او را در او رشد ترس است که زندگی خود را تغییر دهید، ترس از رسیدن به پایان مسیر آن بدون رعایت جاه طلبی های خود. من باید بگویم که نویسنده، با این رمان، موفق به خوبی برای انتقال این برداشت برای خواننده، که می تواند کمک کند اما شناسایی با مکانیسم خاصی که مشخص زندگی عمومی روزانه، به جز برای کسانی که، خوشبختانه و یا در غیر این صورت، منجر unesistenza پرماجرا، سخاوتمندانه از ابتکار و موفقیت، و در نتیجه موفق به انجام بالاترین آرزوهای خود. اما بسیاری از ما زندگی می کنند به اصطلاح @ @ عادی، حوادث استثنایی نادر است و گاهی اوقات حتی کسانی که طولانی برای تبدیل شدن به anchessi تکراری و خسته کننده است. به نظر من این رمان همان حس تغییرناپذیری که من احساس که من آن را سالها پیش خوانده، اگر چه در آن زمان من جوانتر بود و به عنوان دروگو جوانان، من فکر کردم او هنوز زمان زیادی بود جلوتر از من برای رسیدن به رویاهای من ترک کرده است. امروز من می دانم که زمان به طور اجتنابناپذیری به سر برد و بسیاری از کسانی که آرزو بودند، افسوس ©، در کشو معروف و امید دیروز در حال حاضر کم رنگ. در نهایت تنها پس زمینه نارضایتی و استعفای مبهم وجود دارد که کاملا راحت هستم .....
مشاهده لینک اصلی
به نظر می رسید واضح است که امیدها از گذشته، توهمات جنگی، انتظارات دشمن شمال، بیشتر از بهانه ای برای معنی زندگی نیست. (ص 83) یک استعاره حرکتی در مورد غرور موجودی، زندگی که از بین می رود، خود را در یک انتظار تحمیل می کند، به معنای آن است که به آرزویش برسد. یک رمان که در آن شخصیت اصلی به نظر می رسد در نقدینگی خود، در آرامش، تقریبا غیر قابل تصور، اما پیشرفت مداوم و بی وقفه است. یک داستان با خجالت، ترس و تلخی، با زیبایی و شعر عظیم روایت شده است. بدون شک خواندن ویژه ای که بدون شک جای من را در قفسه ی مورد علاقه ی من محسوب می کند. یادداشت هنوز به آنچه که من به عنوان یک کار ترجمه عالی در این نسخه به نظر می رسید (Marker، 2014) که موفق به حفظ تمام ظرافت شعر نوشتن بود.
مشاهده لینک اصلی
یک کتاب پریشانی و ضعیف که به من از کافکا (به ویژه قلعه) به خاطر احساس بی عاطفه یادآور شد. به همین ترتیب جیووانی درگو است که در سن 21 سالگی به ارتش می پیوندد و برای انجام وظیفه در یک قلعه دوردست می آید. در اینجا تمام سربازان مرز شمالی را نگه می دارند و آرزوی عزیزشان برای انجام این کار، حمله ای است که به عقب می افتد. هرگز برای Drogo نمی آید قصد دارد 4 ماه باقی بماند، Drogo برای بقیه زندگی اش تقریبا باقی می ماند. این مثل در مورد راه زندگی است قبل از اینکه شما آن را می دانید و به راحتی هدر رفته است. این همچنین یک تظاهرات در مورد زندگی نظامی و ظلم و ستم معمول است. هیچ یک از پاراوان کافکا وجود ندارد، فقط خستگی است. این در اواخر دهه 1930 نوشته شده بود و تظاهرات نظامی به طور خاص مناسب است. من فکر می کنم بسیاری از ما چیزی از خودمان را در جیووانی دوگو به رسمیت می شناسیم؛ و اگر ما انجام دهیم ممکن است بدانیم که آیا زندگی ما مسیر خود را به اشتراک می گذارد.
مشاهده لینک اصلی
جیووانی دروگو به خوبی می تواند همه noi.Premetto می خواهید را به یک ملودرام، اما این یک جزئیات که من نمی توانم پنهان است: پس از خواندن آخرین کلمه این رمان، اشک آمد. من فکر می کنم این اشک ها از آنچه که به من منتقل می شود، غم انگیز است. لئو به شدت خواند و هر کلمه ای چیزی را در من بوجود آورد. آخرین چیزی که من می خواهم انجام است که به پیش پا افتاده، اما Buzzati آشکارا لمس برخی از رشته های درد در قلب من و برای همین است که من آن را parlarne.Al سخت به پایان رسید خواندن احساس کردم که اگر کسی یک سنگر داخل me.Speranza حفر شده بود، توهم ، انتظار این است آنچه که انجامIl @ بیابان تاتارها. و این به نظر من یک رمان است که خدمت می کند.
مشاهده لینک اصلی