دلیلو مارا وارد یک لابیرنت می کند و مدام در دالان های این هزارتو می‌چرخاند. او در قبال شدائد جهان خود را مسئول می‌داند و به همین دلیل رویکردی ضد ساختاری، ضد سیستمی در پیش می‌گیرد. شاید نمی‌خواهد در حد یک ناظر باقی بماند. او نویسنده‌ای نیست که بتوان به حاشیه راند
خرید کتاب مائوی دوم
جستجوی کتاب مائوی دوم در گودریدز
معرفی کتاب مائوی دوم از نگاه کاربران
من واقعا به این کتاب رسیدم تا حدود نیمه از راه جایی که داستان داستان به نظر می رسید سقوط کردن. من هنوز مطمئن نیستم که بیل واقعا چه اتفاقی افتاد. من خیلی از نیمه اول را دوست داشتم، شخصیت ها، تاریخچه ها، بینش ها، که من فقط می توانم تصمیم بگیرم که تظاهر کنم که 100 صفحه گذشته را خوانده ام.
مشاهده لینک اصلی
من یک طرفدار بزرگ DeLillo نیستم ... او مرا تحت تاثیر قرار نمی دهد.
مشاهده لینک اصلی
نویسندگان، خشونت و ماشین های پاسخگو
مشاهده لینک اصلی
مائو II، که در سال 1991 منتشر شده است، یک رمان پیشگویی است که در آن، ماهیت تروریسم رسانه ای را به تصویر می کشد که امروز ما در سال 2016 با ریف های موضوعی مائو، اندی وارهول، لبنان و ایران می شناسیم. تقریبا می توان گفت که این تصور را تایید می کند که هنر پیش بینی های تاریخی نسبت به دانشمندان علوم اجتماعی دارد. با این حال، با یک رمان نویس، بیل، که یک حلقه ی Salinger و نقطه کانونی دو حامی و یک عکاس بازدید کننده است، روبرو می شویم. یکی از حامیان او، کارن، ازدواج کرده است، اما ارتباط او با یکی از همجنسگرایان کیم را نداشته است، همانطور که توسط ماه رمضان تنظیم شده است. اسکات، نجات دهنده و عاشق او، متعصبانه به عادات و الزامات اسناد اختصاص داده است و هیچ چیز کمتر از شور مونیز نیست. بریتانیا، عکاس، فقط به نویسندگان است، عکس گرفتن از آنها، بدون این فرض که عکس های او مخاطبان را به دست آورد، در این مورد به این دلیل که او قول داده است بیل آنها عاقلانه ساخته شده است. ظاهرا منتشر شده است دو رمان مهم و پرداخت یک سوم، بارها و بارها. او علاقه خاصی به انتشار آن ندارد یا خود را یک شخصیت عمومی می کند، اما از طریق مانور یک سردبیر، خود را در تلاش برای به دست آوردن آزادی یک شاعر فرانسوی که توسط یک مرد به نام رشید در بیروت برگزار می شود، متعهد است. از لحاظ تئاتری، نکته این است که تصاویری از زندگی مدرن، به اندازه یک وارهول کم عمق است و تا زمانی که کاغذ توالت در حمام عمومی وجود دارد بنابراین ما می توانیم هر جا - از یک گالری نیویورک به یک مزرعه در جایی به لندن به قبرس به بیروت و یا تهران برویم - و همه آن همان رسانه ها در هر کجا ما هستند. این ریف های آشنا DeLillos، گاهی اوقات توسط پیشنهاد یک توطئه اما معمولا فقط در مورد بی معنی سنگین است. اکنون پرسش خوبی مطرح می شود: چگونه او به اثرات نسبتا قانع کننده با چهره های چوبش و نیهیلیسم عجیب و غریب دست می یابد؟ پاسخ ممکن است در تخصیص این رمان - به گوردون لیش باشد. گوردون لیش یک ویرایشگر بسیار تاثیرگذار در دهه های 1980 و 1990 بود که می دانستند که چگونه واقعا فرمولless را به کار می گیرند. @ او بیشتر درخشان (و ناراحت) دانشجوی ریموند کارور بود، لیش که در برابر اراده خود، مینیمالیست موفق بود. لیش به طور غیرمنتظره (به نظر من) به کارگردان تعقیب شد و نسخه های ویرایش شده کار خود را که از آنچه که او می دانست چطور می نویسد بهتر است به او بدهد. کارور قدردانی کرد و از این متن نفرت داشت. او لیش را التماس کرد تا خودش را بسازد. اما لیش این را نداشت. و در نهایت کارور پس از تحمیل برخی از مسائل به چاپ که کمتر به خوبی نوشته شده بود از آنچه لیش، سردبیر مجاز است. هرج و مرج، به نظر می رسد که به نوعی DeLillo نیز تحت تاثیر نفوذ لیش بود، زیرا از طریق تجدید نظر کارشناس Mao II و بسیاری از دیگر کتاب DeLillo با توجه به لحن هیجان انگیز، بسیار هدفمند اما مبهم است که خالص لیش است، با هم آویزان شوید. راز این است: 1) وسواس، 2) خاصیت، 3) بی احترامی به قاعده جزئیات، به شدت مشاهده شده است، که ایجاد تئاتر چیزی است که یک گالری نیویورک، و یا یک خانه، یا لندن، و یا بیروت است. هر کجا که به این رمان می روید، همه چیز عالی و بی معنی است. اکنون به این که آیا این رمان 25 ساله آینده را پیش بینی می کند یا خیر. خوب، نه واقعا ترور همانطور که می دانیم در دهه 1970 جایی شروع شد. تا سال 1991 ما شاهد آن بوده ایم. شاید مقیاس ISIS نیست، اما خون در فرودگاه ها، المپیک، کشتی های کروز و، البته بیروت اجرا شد. اسامه بن لادن ترور را اختراع نکرد. باند Badin Meinhof در آن دست بود، سازمان آزادیبخش فلسطین در آن دست بود، سپتامبر سیاه در دست داشت. هرگز از آنها شنیده نشد خوب، اما آنها انجام دادند، و این چیزی است که DeLillo در مورد آن نوشت و آنچه که هنوز در حال تجربه است - تراژیک های خشمگین و فریبنده به جایی نرسیده، اما نه از صحنه خارج شد، یا مسائل ممکن است با مائو II، در حالی که اذعان کرد که آن را گرفتن و دستگیری رمان دوبار است. اول، با توجه به یکنواختی گمراه کننده جزئیات خشک، عکاسی و ویژگی های کنترل شده، مائو II واقعا نیاز به یک طرح یکپارچه و مردمی ادبی مانند DeLillo و Lish احتمالا متضرر خواهد شد که طرح یکپارچه داستان نهایی است. دوم، تصویر شیک رمان نویس که مشتاق پذیرش مرگ در بیروت است، Warholesque اما غیر واقعی است. حتی خودکشی، شاید به خصوص خودکشی، در آگاهی ناامید کننده از ناتوانی خود در حفظ زندگی می میرند. مرگ ممکن است به عنوان یک رویداد خنک و تمیز نقل شده، اما این یک واقعه ساده نیست؛ به عبارت دیگر، آیا ما یک جمعیت هستیم یا فردی که جان خود را قربانی می کند، به هیچ وجه. هیچ چیز دیگر، به عبارت دیگر. به لحاظ ادبی، مشکل این است که وقتی پروژۀ خود را زیبایی فرمولی می گذارید، شما می توانید همان کاری را که در داستان خود انجام می دهید، انجام دهید. اگر نکته شما این است که جهان چنین است که هیچ کس در مورد آنچه که به هر کسی اتفاق می افتد، اهمیت نمی دهد. اما مردم مراقبت می کنند و نوشته های مینیمالیست گه گاه واقعیت هستند، که در ترس و اضطراب و تمایل و عدم اطمینان بسیار بیشتر از یک متن متمایز کننده ی متناقض است.
مشاهده لینک اصلی
من عاشق DeLillo هستم، اما من این داستان را ندیدم. من با چگونگی شروع آن، و آن را در سطح جمله عاشقانه، اما آن را در نهایت سقوط کرد. بعضی از احکامی که به من پرتاب کردند، به من امید دادند که روایت من را حفظ کند: آینده متعلق به جمعیت است.در دنیا، ما می خوابیم و تصویر می خوریم و دعا می کنیم و آن را نیز پوشانیم . نويسنده ای که چهره اش را نشان نمی دهد، در چنگال مقدس ظلم می کند.[A] گره کنجکاو است که رمان نویس ها و تروریست ها را متصل می کند. در غرب ما عکاسی معروف می شویم زیرا کتاب های ما قدرت را برای شکل دادن به \u0026 amp؛ نفوذاخبار فاجعه تنها روایت افرادی است که نیاز دارند. اخبار تیره تر، روایت بزرگتر است. کارهای متداول هنر تنها شکلی است که در سمت چپ قرار دارد. @ @ از آینده بپرسید و ببینید که چگونه افسرده می شوید. همه اخبار بد است.آیا نوشتن از تلخی و خشم ناشی می شود یا باعث تلخی و خشم می شود؟ @ @ گیج کننده است که آنها بی گناهان را می کشند. اما این دقیقا همان زبان است که متوجه شده است، تنها زبان که غرب می فهمد.آن رمان نویس که زندگی مخفی را درک می کند، خشم که بر پایه همه نا آشنا و غفلت است.Hed روی یک پرواز ارواح با شش یا هفت تن بیوریتیس، پناهنده در معرض، رفتن به خانه برای تروریسم در هر سطح.او تا زمانی که حضور غربی وجود دارد، تهدیدی برای احترام به خود، هویت است. @ من فکر می کنم که آب و هوای سیاسی فعلی شاید به احساسات مخلوط من در مورد آن - سخت است که این روزها کتابی بخوانم که در صورتی که کتاب قبل از 9-11 نوشته شده بود (این یک دهه قبل بود) در مورد تروریسم لمس می شود. جمله ای از فصل 10 به خوبی افکار من را نشان می دهد: @ Stories نکته ای نیست اگر آنها ترور ما را جذب نکنند. @ برای این داستان برای جذب تروریسم (و به ویژه ترور دوستان من که از جمله هدفمند و محروم هستند جوامع) زمانی که وحشت واقعی امروزه روز به روز در حال انجام است، به شیوهای که من را بیش از رمان شوک می کند. هنگامی که دولت ترامپ یک رمان DeLillo را به نظر می رسد، خوب است، نه خیلی امیدوار به همان اندازه یک واقعیت ترجیح داده، شما می دانید ما در واقع در مکان بد است.
مشاهده لینک اصلی
کتاب های مرتبط با - کتاب مائوی دوم
خرید کتاب مائوی دوم
جستجوی کتاب مائوی دوم در گودریدز
مشاهده لینک اصلی
من یک طرفدار بزرگ DeLillo نیستم ... او مرا تحت تاثیر قرار نمی دهد.
مشاهده لینک اصلی
نویسندگان، خشونت و ماشین های پاسخگو
مشاهده لینک اصلی
مائو II، که در سال 1991 منتشر شده است، یک رمان پیشگویی است که در آن، ماهیت تروریسم رسانه ای را به تصویر می کشد که امروز ما در سال 2016 با ریف های موضوعی مائو، اندی وارهول، لبنان و ایران می شناسیم. تقریبا می توان گفت که این تصور را تایید می کند که هنر پیش بینی های تاریخی نسبت به دانشمندان علوم اجتماعی دارد. با این حال، با یک رمان نویس، بیل، که یک حلقه ی Salinger و نقطه کانونی دو حامی و یک عکاس بازدید کننده است، روبرو می شویم. یکی از حامیان او، کارن، ازدواج کرده است، اما ارتباط او با یکی از همجنسگرایان کیم را نداشته است، همانطور که توسط ماه رمضان تنظیم شده است. اسکات، نجات دهنده و عاشق او، متعصبانه به عادات و الزامات اسناد اختصاص داده است و هیچ چیز کمتر از شور مونیز نیست. بریتانیا، عکاس، فقط به نویسندگان است، عکس گرفتن از آنها، بدون این فرض که عکس های او مخاطبان را به دست آورد، در این مورد به این دلیل که او قول داده است بیل آنها عاقلانه ساخته شده است. ظاهرا منتشر شده است دو رمان مهم و پرداخت یک سوم، بارها و بارها. او علاقه خاصی به انتشار آن ندارد یا خود را یک شخصیت عمومی می کند، اما از طریق مانور یک سردبیر، خود را در تلاش برای به دست آوردن آزادی یک شاعر فرانسوی که توسط یک مرد به نام رشید در بیروت برگزار می شود، متعهد است. از لحاظ تئاتری، نکته این است که تصاویری از زندگی مدرن، به اندازه یک وارهول کم عمق است و تا زمانی که کاغذ توالت در حمام عمومی وجود دارد بنابراین ما می توانیم هر جا - از یک گالری نیویورک به یک مزرعه در جایی به لندن به قبرس به بیروت و یا تهران برویم - و همه آن همان رسانه ها در هر کجا ما هستند. این ریف های آشنا DeLillos، گاهی اوقات توسط پیشنهاد یک توطئه اما معمولا فقط در مورد بی معنی سنگین است. اکنون پرسش خوبی مطرح می شود: چگونه او به اثرات نسبتا قانع کننده با چهره های چوبش و نیهیلیسم عجیب و غریب دست می یابد؟ پاسخ ممکن است در تخصیص این رمان - به گوردون لیش باشد. گوردون لیش یک ویرایشگر بسیار تاثیرگذار در دهه های 1980 و 1990 بود که می دانستند که چگونه واقعا فرمولless را به کار می گیرند. @ او بیشتر درخشان (و ناراحت) دانشجوی ریموند کارور بود، لیش که در برابر اراده خود، مینیمالیست موفق بود. لیش به طور غیرمنتظره (به نظر من) به کارگردان تعقیب شد و نسخه های ویرایش شده کار خود را که از آنچه که او می دانست چطور می نویسد بهتر است به او بدهد. کارور قدردانی کرد و از این متن نفرت داشت. او لیش را التماس کرد تا خودش را بسازد. اما لیش این را نداشت. و در نهایت کارور پس از تحمیل برخی از مسائل به چاپ که کمتر به خوبی نوشته شده بود از آنچه لیش، سردبیر مجاز است. هرج و مرج، به نظر می رسد که به نوعی DeLillo نیز تحت تاثیر نفوذ لیش بود، زیرا از طریق تجدید نظر کارشناس Mao II و بسیاری از دیگر کتاب DeLillo با توجه به لحن هیجان انگیز، بسیار هدفمند اما مبهم است که خالص لیش است، با هم آویزان شوید. راز این است: 1) وسواس، 2) خاصیت، 3) بی احترامی به قاعده جزئیات، به شدت مشاهده شده است، که ایجاد تئاتر چیزی است که یک گالری نیویورک، و یا یک خانه، یا لندن، و یا بیروت است. هر کجا که به این رمان می روید، همه چیز عالی و بی معنی است. اکنون به این که آیا این رمان 25 ساله آینده را پیش بینی می کند یا خیر. خوب، نه واقعا ترور همانطور که می دانیم در دهه 1970 جایی شروع شد. تا سال 1991 ما شاهد آن بوده ایم. شاید مقیاس ISIS نیست، اما خون در فرودگاه ها، المپیک، کشتی های کروز و، البته بیروت اجرا شد. اسامه بن لادن ترور را اختراع نکرد. باند Badin Meinhof در آن دست بود، سازمان آزادیبخش فلسطین در آن دست بود، سپتامبر سیاه در دست داشت. هرگز از آنها شنیده نشد خوب، اما آنها انجام دادند، و این چیزی است که DeLillo در مورد آن نوشت و آنچه که هنوز در حال تجربه است - تراژیک های خشمگین و فریبنده به جایی نرسیده، اما نه از صحنه خارج شد، یا مسائل ممکن است با مائو II، در حالی که اذعان کرد که آن را گرفتن و دستگیری رمان دوبار است. اول، با توجه به یکنواختی گمراه کننده جزئیات خشک، عکاسی و ویژگی های کنترل شده، مائو II واقعا نیاز به یک طرح یکپارچه و مردمی ادبی مانند DeLillo و Lish احتمالا متضرر خواهد شد که طرح یکپارچه داستان نهایی است. دوم، تصویر شیک رمان نویس که مشتاق پذیرش مرگ در بیروت است، Warholesque اما غیر واقعی است. حتی خودکشی، شاید به خصوص خودکشی، در آگاهی ناامید کننده از ناتوانی خود در حفظ زندگی می میرند. مرگ ممکن است به عنوان یک رویداد خنک و تمیز نقل شده، اما این یک واقعه ساده نیست؛ به عبارت دیگر، آیا ما یک جمعیت هستیم یا فردی که جان خود را قربانی می کند، به هیچ وجه. هیچ چیز دیگر، به عبارت دیگر. به لحاظ ادبی، مشکل این است که وقتی پروژۀ خود را زیبایی فرمولی می گذارید، شما می توانید همان کاری را که در داستان خود انجام می دهید، انجام دهید. اگر نکته شما این است که جهان چنین است که هیچ کس در مورد آنچه که به هر کسی اتفاق می افتد، اهمیت نمی دهد. اما مردم مراقبت می کنند و نوشته های مینیمالیست گه گاه واقعیت هستند، که در ترس و اضطراب و تمایل و عدم اطمینان بسیار بیشتر از یک متن متمایز کننده ی متناقض است.
مشاهده لینک اصلی
من عاشق DeLillo هستم، اما من این داستان را ندیدم. من با چگونگی شروع آن، و آن را در سطح جمله عاشقانه، اما آن را در نهایت سقوط کرد. بعضی از احکامی که به من پرتاب کردند، به من امید دادند که روایت من را حفظ کند: آینده متعلق به جمعیت است.در دنیا، ما می خوابیم و تصویر می خوریم و دعا می کنیم و آن را نیز پوشانیم . نويسنده ای که چهره اش را نشان نمی دهد، در چنگال مقدس ظلم می کند.[A] گره کنجکاو است که رمان نویس ها و تروریست ها را متصل می کند. در غرب ما عکاسی معروف می شویم زیرا کتاب های ما قدرت را برای شکل دادن به \u0026 amp؛ نفوذاخبار فاجعه تنها روایت افرادی است که نیاز دارند. اخبار تیره تر، روایت بزرگتر است. کارهای متداول هنر تنها شکلی است که در سمت چپ قرار دارد. @ @ از آینده بپرسید و ببینید که چگونه افسرده می شوید. همه اخبار بد است.آیا نوشتن از تلخی و خشم ناشی می شود یا باعث تلخی و خشم می شود؟ @ @ گیج کننده است که آنها بی گناهان را می کشند. اما این دقیقا همان زبان است که متوجه شده است، تنها زبان که غرب می فهمد.آن رمان نویس که زندگی مخفی را درک می کند، خشم که بر پایه همه نا آشنا و غفلت است.Hed روی یک پرواز ارواح با شش یا هفت تن بیوریتیس، پناهنده در معرض، رفتن به خانه برای تروریسم در هر سطح.او تا زمانی که حضور غربی وجود دارد، تهدیدی برای احترام به خود، هویت است. @ من فکر می کنم که آب و هوای سیاسی فعلی شاید به احساسات مخلوط من در مورد آن - سخت است که این روزها کتابی بخوانم که در صورتی که کتاب قبل از 9-11 نوشته شده بود (این یک دهه قبل بود) در مورد تروریسم لمس می شود. جمله ای از فصل 10 به خوبی افکار من را نشان می دهد: @ Stories نکته ای نیست اگر آنها ترور ما را جذب نکنند. @ برای این داستان برای جذب تروریسم (و به ویژه ترور دوستان من که از جمله هدفمند و محروم هستند جوامع) زمانی که وحشت واقعی امروزه روز به روز در حال انجام است، به شیوهای که من را بیش از رمان شوک می کند. هنگامی که دولت ترامپ یک رمان DeLillo را به نظر می رسد، خوب است، نه خیلی امیدوار به همان اندازه یک واقعیت ترجیح داده، شما می دانید ما در واقع در مکان بد است.
مشاهده لینک اصلی